Статистика ВК сообщества "Слухи Сморгонь"

В очередной раз, я прощаюсь с важными, уважаемыми мною людьми. Как же коротка наша жизнь! Только стоя здесь и сейчас, в момент, когда уже пройдена точка невозврата, остро это ощущаешь. Гнетущая атмосфера, слезы, людское горе - разрывают всё изнутри. Стоишь и понимаешь: теперь точно уже ничего не изменить. И слова великого актёра Джони Деппа о том, что: "выхода нет только из гроба" - воспринимаются очень буквально...
"Только лучшие от нас всегда уходят первыми" - вспоминается мне строчка одной известной песни. Вот и очень мною уважаемый человек ушёл. Этот человек профессионал с большой буквы, который всю свою жизнь посвятил Физической Культуре и Спорту. Ветеран, мастер своего дела, настоящий идейный фанат, более 37 лет отдавший работе в школе. Его знали и уважали многие. Он всегда чётко и прямолинейно отстаивал интересы всех представителей отрасли физической культуры. Один, кто не боялся встать и сказать всё прямо, и не важно, какого ранга начальнику в лоб. Конечно, за столь активную позицию были определённые проблемы у него и не всегда по отношению к нему поступали красиво... Но такова участь тех немногих, кто имеют своё собственное мнение и не боятся его высказать.
Всегда уважал, всегда восхищался, брал с него пример.
ЦАРСТВИЕ НЕБЕСНОЕ ВЕЧНАЯ ПАМЯТЬ И ВЕЧНЫЙ ПОКОЙ, ВАМ, ВАЛЕРИЙ ЭДУАРДОВИЧ АПАНАСОВИЧ.
ВСЕГДА ПОМНИТЬ БУДЕМ И Я И ВСЕ ОСТАЛЬНЫЕ ВАШИ УЧЕНИКИ!!!
САМЫЕ ИСКРЕННИЕ СОБОЛЕЗНОВАНИЯ РОДНЫМ И БЛИЗКИМ ЭТОГО СВЕТЛОГО ЧЕЛОВЕКА.
(Анонимно пожалуйста)

Всем привет! Ну наконец-то, наконец-то про Советскую ДОМ2 написали плохо))) Два года тишины, а я уже привык, после КУПАЛИНКИ, каждые выходные читать-отвечать… Это даже не привычно, сейчас тихо… Думал снова, Купалинку открыть))) А тут на!))))🤦🏻‍♂️ Конечно плохо, что АНАНИМНО написали, хотелось бы знать героев в лицо, ведь далеко не каждый придёт первый раз в ночной клуб, пусть даже он и «знаменитый ночной клуб Советская ДОМ2» (так высказался АНОНИМ, тут действительно не поспоришь, наш ночной клуб действительно знаменит! К нам даже с Минска постоянно приезжают отдыхать, а звёзды типа Verbee, Homie, Колдун… говорят, что таких массовых тусовок даже в столице сейчас нет) и заметить увидеть столько недостатков, да ещё и пост накатать))) Да вы батенька не Аноним, Вы Эксперт))) Вам нужно в ревизоры! Вы находка для страны! Единственное, фраза «обмоченный парень», помогла найти Вас. Действительно, был инцидент в субботу, когда к нам хотел зайти парень в мокрых штанах, его не пустили… При этом, присутствовало пару человек, поэтому, кто вы, догадаться было не сложно))) А, теперь, по недостаткам, они действительно есть, ведь все новое, когда-то станет старым, стулья в доме ломаются, а в клубе это происходит гораздо быстрее… Некоторые диваны действительно, уже своё отработали, мы это видим и знаем. Более того, мы уже заказали новые! И к нашему двухлетию (6 августа день рождения нашего клуба), все будет на высшем уровне! Даже усилим звук и цветомузыку! На счёт липкого пола, тут дело не в уборке, или мытье полов, с этим проблем нет, убираем регулярно и качественно. Это из-за дым машин, от этого дымы пол становится немного липким, опять же, зависит от обуви, моя этого не чувствует… И конечно же, бывает, что стакан с коктейлем разливается, разбивается, от этого ни кто не застрахован (к такому полу и моя обувь прилипает). Сразу же убирается, но кто-то может и наступить…
На счёт оплаты картой, без проблем! Иногда, когда большая очередь, что бы ускорить процесс, кассир-администратор может попросить рассчитаться наличкой, но это не носит обязательный характер.
Ps У нас обычное заведение, в котором работают обычные люди, такие же как и вы! Как ваши брат и сестра! Мы работаем у себя на Родине, в любимом городе! Мы хотим, искренне хотим, что бы наше заведение было лучшее в городе! Что бы к нам приходили не из-за того, что типа больше не куда пойти, а из-за того, что у нас круто, весело и больше не хочется куда-то идти… Весь наш дружный коллектив действительно, живет клубом! Он для нас второй дом! Мы не ходим на работу, мы идём к себе домой! И если вы хотите сделать нас ещё лучше, говорите нам! Если вы хотите избавиться от конкурентов, у вас это не получится, поверьте моему опыту, я знаю, что говорю! Все, кто выбирает нас, отдельная благодарность! Вы самые крутые и у вас хороший вкус! Вас ждёт пару огромных сюрпризов, которым вы будете очень рады))) Мы вас️ До встречи на танцполе!

Вот такую красоту создали сельчане в Сутьково к "Дожинкам". Анон.

Как вам новая идея с фотозонами в Сморгони? Вот, например, от Сморгонского лесхоза. Какие ещё вам встретились?

Практическое пособие для очень нетерпеливых водителей и не очень внимательных пешеходов !

Дороже всех титулов – доброе сердце!

День воздушно-десантных войск в этом году выдался дождливым, но не менее счастливым, воспитанники детского социального приюта традиционно ждали гостей в голубых беретах. Крепкие парни пришли в хорошем настроении, с тортами и соком, подарили сертификат в один из детских магазинов нашего города, чтобы в дальнейшем была возможность приобрести вещи детям приюта к школе.
Встреча старых друзей прошла на одном дыхании за веселыми играми и интересными разговорами. Так, девчонки и мальчишки, во всех подробностях узнали, как десантники осуществляют прыжок с парашютом, познакомились с флагом воздушно-десантных войск, посоревновались в прыжках, отгадали все загадки и узнали рецепт настоящего «авиадесантного борща»!
Выражаем огромную благодарность всем, кто принял участие в ежегодной акции! Вы стали нашими надежными друзьями! Крепкого здоровья и счастья, любви и понимания, оптимизма и удачи!

Человек был и остался в памяти отличным врачом. но оказывается и прекрасный писатель!

Утренних весенних лосят в черте Сморгони вам в ленту

Опубликуйте пожалуйста...
Уважаемые жители города Сморгонь, давайте поздравим нашу землячку Наталью Гончарик с победой в международном чемпионате золотая кисть с 1 местом.
НАТАЛЬЯ ТЫ ЛУЧШАЯ МЫ ДЕРЖАЛИ ЗА ТЕБЯ КУЛОЧКИ

Интересная статья. Несмотря на то, что Александр Михайлович уже работает в Островце, он не перестал быть коренным сморгонцем, которым можно гордиться и настоящим Врачом, который помог многим горожанам, в том числе во время пандемии коронавируса

Аляксандр Міхалькевіч: маналогі стомленага доктара

Калі мне даводзілася трапляць у хірургічнае аддзяленне раённай бальніцы, то час ад часу чула ад астравецкіх спецыялістаў: «Трэба патэлефанаваць у Смаргонь Міхалькевічу, параіцца…». Ці: «Цяжкі выпадак… Спытаем у Міхалькевіча, ці возьмецца. А калі не, то ў Гродна давядзецца ехаць…». Незнаёмы Міхалькевіч уяўляўся мне ўбеленым сівізной аксакалам, бясспрэчным аўтарытэтам, які ўсё ведае і ўмее.

Калі ж у Астраўцы адкрылася новая бальніца, не без здзіўлення даведалася, што траўматалагічнае аддзяленне ўзначаліў той самы Міхалькевіч. Журналісцкая «жаба» падштурхоўвала да інтэрв’ю. А Дзень медыцынскага работніка – самая нагода для знаёмства.

«Той самы Міхалькевіч» аказаўся маладым чалавекам (у маім разуменні ўсе, каму менш за сорак, адносяцца да гэтай узроставай катэгорыі). Прыкметна стомленым – мы размаўлялі напрыканцы пятніцы, у іншы час «вышчаміць» доктара на гутарку не атрымлівалася. Апантана-захопленым сваёй справай. Досыць цынічным у ацэнцы многіх рэчаў – зрэшты, як і многія ўрачы. І пры тым неверагодна цікавым і харызматычным.

Зрэшты, мяркуйце самі…

…Пра выбар прафесіі

– Першае знаёмства з прафесіяй урача адбылося ў дзіцячым узросце, калі бацькі павезлі мяне са смаргонскага Залесся ў Мінск на кансультацыю ў кардыялагічны цэнтр і там я пагутарыў з дзяжурным хірургам. Ён, што называецца, на пальцах растлумачыў, што нічога складанага ў гэтай рабоце няма і яна досыць цікавая.

Але тады, як кажуць, не «торкнула». Да канца дзясятага класа я збіраўся паступаць у радыётэхнічны на робататэхніку. А ў апошняе лета, перад выпускным класам, у галаву стрэліла, што быць доктарам – гэта прыкольна! Паступіў у Віцебскі медыцынскі ўніверсітэт.
…Пра траўматалогію

– Напачатку вучобы ні пра якую траўматалогію размова не ішла. Я хацеў быць хірургам – цікавіла спецыяльнасць, дзе можна нешта рабіць адначасова рукамі і галавой, іншыя накірункі не разглядаліся. Наведваў гурткі па хірургіі, хадзіў на дзяжурствы – імкнуўся даведацца як мага больш.

А на пятым курсе неяк падзяжурыў у траўмапункце – і зразумеў, што траўматалогія нашмат цікавейшая і больш разнастайная за хірургію. Кожны пацыент – гэта ўнікальны выпадак, двух аднолькавых пераломаў не бывае. І вырашыў, што буду траўматолагам.

На размеркаванні мне прапанавалі родную Смаргонь – але там патрабаваўся акушэр-гінеколаг. Адмовіўся наадрэз: лепш у самую аддаленую сельскую бальніцу тэрапеўтам!

Доўга мы спрачаліся з камісіяй. Урэшце мяне падтрымаў першы намеснік міністра аховы здароўя Роберт Часнойць – дарэчы, наколькі я памятаю, астраўчанін. «Калі ён ведае, што хоча быць траўматолагам, то навошта хлопцу ламаць жыццё? – сказаў ён сваё важкае слова. – Усё роўна ж потым збяжыць…».

І мяне накіравалі траўматолагам у Крупкі...
…Пра настаўніка ў прафесіі

– Я падумаў: ну і хай сабе Крупкі… Затое ў інтэрнатуру папрасіўся ў Маладзечна, дзе на той час працаваў вопытны траўматолаг Ігар Вітальевіч Дземянчук, у якога, ведаў, ёсць чаму павучыцца.

Год мы працавалі з Ігарам Вітальевічам – яго з гонарам і ўдзячнасцю магу назваць сваім настаўнікам у прафесіі.

Пасля інтэрнатуры паехаў па месцы размеркавання, гады паўтара працаваў. А потым пазваніў Ігар Вітальевіч – ён да таго часу ўжо быў у Смаргоні. «Доўга ты там збіраешся адпачываць? – пытае. – Тут работы заваліся, а ён прахалоджваецца, нібы на курорце…». Я набраўся нахабства і звярнуўся ў Міністэрства аховы здароўя з просьбай аб пераразмеркаванні. Просьбу задаволілі. І 2 студзеня 2012 года вярнуўся ў родны горад.

Перыяд з 2012 па 2014 год, калі працаваў ра­зам з Дземянчуком, лічу самым лепшым у жыцці. Работы было шмат, мы забяспечвалі тры раёны: Смаргонскі, Ашмянскі і Астравецкі. Але цікава!

Ігар Вітальевіч навучыў мяне ўсяму, што ўмеў. На першым годзе сумеснай работы збіраецца ў адпачынак, пакідае мяне «на гас­падарцы», наказвае: зробіш тое, гэта і яшчэ вось гэта – я не паспеў. «Дык гэта ж пратэз?!» – здзіўлена перапытваю я. «Ну так, пратэз. Зробіш!» Зрабіў: паставіў аднаполюсны пратэз пацыенту з пераломам шыйкі сцягна. Праз сем гадоў ён зноў трапіў да нас – зламаў другую шыйку, і кантрольны здымак паказаў, што той мой першы самастойны пратэз стаіць як мае быць. Потым такіх аперацый было шмат.

…Пра тое, што цікава

– Хоць пратэзіраванне – не самае цікавае ў нашай справе. Гэта тэхнічная аперацыя, без творчасці.

Цікава, калі «пазл» прывозяць: з-пад машыны, з-пад завалаў. Вось цяпер у нас ляжыць бядак: высунуўся п’яны на праезджую частку, трапіў пад машыну: абодва сцягны зламаны, галёнка, ну і яшчэ па дробязі сёе-тое… Сабраць гэты «пазл», ды так, каб чалавек падняўся і пайшоў, – цікава!

Цікава, калі нешта не разумееш, ходзіш дзень, другі, тыдзень, галаву ламаеш, ні пра што іншае думаць не можаш, а потым – раз! Нібы азарэнне сыходзіць – і разумееш, што і як трэба рабіць.

У нас чамусьці не прынята прызнаваць свае памылкі, лічыцца, што гэта сорамна, непрафесійна. А я неяк трапіў на міжнародную канферэнцыю, дзе вопытам дзяліліся траўматолагі з многіх краін Еўропы і Азіі – у мяне сківіца адвалілася! Выходзіць доктар з мноствам званняў і навуковымі ступенямі і гаворыць: вось у гэтым выпадку я і мае калегі рабілі так і так, але вы так не рабіце, бо жыццё паказала, што гэта няправільна, насамрэч трэба рабіць тое і гэтае. І яго аўтарытэт ніколькі не зменшыўся – наадварот!

Справа ж не ў тым, каб ні ў якім разе не дапусціць памылкі – гэта ў прынцыпе немагчыма, памыляюцца ўсе, акрамя тых, хто нічога не робіць. І не ў тым, каб строга пакараць таго, хто памыліўся. Каму ад гэтага лепш? Трэба зрабіць так, каб памылка стала ўрокам, каб усе ведалі, што гэтае рашэнне няправільнае, і шукалі іншы шлях.

…Пра Астравец

– Я нікуды не збіраўся з’язджаць са Смаргоні. Гэта мой горад, я люблю яго вулачкі, кафэшкі, магазінчыкі…

Але ў мяне не пыталі, дзе пабудаваць гэтую бальніцу, самую сучасную ў наваколлі. Калі б пацікавіліся, то я, безумоўна, адказаў бы, што яна павінна быць у Смаргоні, бо гэты горад нашмат большы за Астравец; кадрынайперш сярэдняга і малодшага медыцынскага персаналу, ды і пацыенты ў астравецкай бальніцы ў асноўным смаргонскія ці ашмянскія.

Але ёсць так, як ёсць, – і зразумела, што цяпер усё самае цікавае і «смачнае» адбываецца – і ў бліжэйшы час будзе адбывацца – менавіта тут. Таму прыняў прапанову ўзначаліць аддзяленне траўматалогіі ў Астравецкай ЦРКБ. Адбылося гэта ў сакавіку мінулага года.

А жыву па-ранейшаму ў Смаргоні. Кватэру прапаноўвалі, але я пакуль адбіваюся: не так проста вырваць са звыклага асяроддзя, са сваіх калектываў жонку і траіх дзяцей. Ды і Астравец для мяне пакуль не стаў родным горадам.

…Пра работу

– Мы па-ранейшаму лечым пацыентаў з трох суседніх раёнаў, толькі ўжо ў Астраўцы. Аддзяленне практычна ўвесь час запоўнена. Асвоілі высокатэхналагічныя аперацыі – да прыкладу, артраскапію, калі пашкоджанні каленнага сустава аперыруюцца праз два праколы з дапамогай відэакамеры і спецыяльнага маніпулятара. На жаль, часта падводзіць абсталяванне, хоць, здавался б, так быць не павінна: новае ж, сучаснае!

Вельмі дапамагае ў рабоце электронна-аптычны пераўтваральнік. Класная штука: з ім рэнтгенаўскі здымак бачыш у розных плоскасцях, з патрэбным павелічэннем. Час на аперацыю ён скарачае ў разы.

Ёсць і іншыя цікавыя штучкі. Умовы, зноў жа, ідэальныя.

Усё гэта, вядома, цудоўна! Але не апаратура, нават самая сучасная, лечыць пацыентаў, а спецыялісты. Працуем пакуль удваіх з Аляксандрам Левандоўскім – ён, дарэчы, з Ашмян прыехаў. Анестэзіёлагамі з намі «дзеліцца» хірургія, хоць на наша аддзяленне патрэбен асобны. Тое ж і з аперацыйнай медсястрой. Ужо маўчу, што ў нас няма траўматолага ні ў паліклініцы, ні ў прыёмным аддзяленні. І самае прыкрае, што не бачу я ў вачах маладых спецыялістаў той апантанасці, якую адчуваў некалі сам, жадання ўсё паспрабаваць, усяму навучыцца. А я, калі шчыра, стаміўся быць «паравозам». Хочацца ісці разам, у адной вупражы – як некалі з Ігарам Вітальевічам. Неяк падлічыў: у сярэднім за год раблю 350-380 аперацый. Больш – нерэальна, менш – не атрымліваецца…

Але калі чалавек, якога прывезлі «пазлам», выходзіць з аддзялення на сваіх нагах, і мы на развітанне ўсміхаемся адзін аднаму – значыць, усё не дарэмна…